WYROK TRYBUNAŁU (dziewiąta izba)

z dnia 30 czerwca 2022 r.(*)

Odwołanie – Konkurencja – Odrzucenie skargi przez Komisję Europejską – Brak interesu Unii Europejskiej

W sprawie C‑149/21 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 5 marca 2021 r.,

Fakro sp. z o.o., z siedzibą w Nowym Sączu (Polska), którą reprezentowali Z. Kiedacz i A. Radkowiak‑Macuda, radcowie prawni,

wnosząca odwołanie,

w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:

Komisja Europejska, którą reprezentowali M. Farley, I.V. Rogalski i J. Szczodrowski, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana w pierwszej instancji,

Rzeczpospolita Polska, którą reprezentował B. Majczyna, w charakterze pełnomocnika,

interwenient w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (dziewiąta izba),

w składzie: S. Rodin, prezes izby, L.S. Rossi i O. Spineanu‑Matei (sprawozdawczyni), sędziowie,

rzecznik generalny: G. Pitruzzella,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,

wydaje następujący

Wyrok

1        W odwołaniu Fakro sp. z o.o. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2020 r., Fakro/Komisja (T‑515/18, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2020:620), którym Sąd oddalił skargę tej spółki o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2018) 3864 final z dnia 14 czerwca 2018 r., odrzucającej złożoną przez nią skargę do Komisji w sprawie podnoszonych naruszeń art. 102 TFUE na rynku okien dachowych i kołnierzy uszczelniających (sprawa AT.40026 – Velux) (zwanej dalej „sporną decyzją”).

 Ramy prawne

2        Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1):

„1.      Jeżeli Komisja, działając z urzędu lub na wniosek [wskutek złożonej do niej skargi], stwierdzi naruszenie art. [101] lub [102 TFUE], może w drodze decyzji nakazać przedsiębiorstwom lub związkom przedsiębiorstw, których sprawa dotyczy, by zaprzestały takiego naruszenia. W tym celu Komisja może użyć wobec przedsiębiorstw środków zaradczych o charakterze behawioralnym lub strukturalnym, proporcjonalnych do popełnionego naruszenia i koniecznych do jego skutecznego zakończenia. Środki strukturalne zastosować można, jedynie gdy nie istnieją równie skuteczne środki behawioralne lub gdy równie skutecznie środki behawioralne byłyby bardziej uciążliwe dla zainteresowanych przedsiębiorstw niż środki strukturalne. Jeżeli Komisja posiada uzasadniony interes, może [również] stwierdzić, że naruszenie zostało popełnione w przeszłości.

2.      Uprawnione do składania wniosków [skarg], o których mowa w ust. 1, są osoby fizyczne lub osoby prawne, które wykażą uzasadniony interes, oraz państwa członkowskie”.

3        Artykuł 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. [101] i art. [102 TFUE] (Dz.U. 2004, L 123, s. 18), zatytułowany „Odrzucanie wniosków [skarg]”, przewiduje w ust. 1 i 2:

„1.      W przypadku gdy Komisja uzna, że w oparciu o informacje znajdujące się w jej posiadaniu nie istnieją dostateczne podstawy do działań w sprawie wniosku [skargi], powiadomi wnioskodawcę [składającego skargę] o swoim stanowisku i wyznaczy termin, w którym wnioskodawca [składający skargę] może przedstawić pisemnie swoją opinię. Komisja nie jest zobowiązana uwzględniać jakichkolwiek dalszych pisemnych wniosków [uwag] otrzymanych po upływie tego terminu.

2.      Jeżeli wnioskodawca [składający skargę] przedstawi swoją opinię w terminie wyznaczonym przez Komisję, a wnioski [uwagi] pisemne złożone przez wnioskodawcę [składającego skargę] nie prowadzą do odmiennej oceny wniosku [skargi], Komisja odrzuca wniosek [skargę] w drodze decyzji”.

 Okoliczności powstania sporu i sporna decyzja

4        Fakro jest polską spółką produkującą okna i akcesoria dachowe.

5        Okoliczności powstania sporu, opisane w pkt 2–25 zaskarżonego wyroku, można do celów niniejszego postępowania streścić w następujący sposób.

6        W lipcu 2006 r. Fakro złożyło formalną skargę do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanego dalej „UOKiK”), który po stwierdzeniu, że nieprawidłowości wskazane w tej skardze mają zasięg europejski, uznał się za niewłaściwy i przekazał powiadomienie Komisji Europejskiej.

7        W dniu 30 kwietnia 2007 r. Komisja wszczęła z urzędu dochodzenie w odniesieniu do rynku okien dachowych w Unii Europejskiej (sprawa AT.39451 – Velux), głównie na podstawie twierdzeń i informacji pochodzących od Fakro, przekazanych Komisji przez UOKiK. Dochodzenie to dotyczyło różnych praktyk wdrożonych jakoby przez innego producenta okien i akcesoriów dachowych, mianowicie VKR Holding A/S i jego spółki zależne. W styczniu 2009 r. Komisja doszła do wniosku, że zebrane dowody nie wskazują na istnienie antykonkurencyjnego zachowania ze strony tych spółek, i zamknęła to dochodzenie.

8        W dniu 12 lipca 2012 r. Fakro złożyło formalną skargę do Komisji. W skardze tej spółka podniosła zarzut nadużywania pozycji dominującej w rozumieniu art. 102 TFUE przez „spółki VKR Holding A/S, VELUX A/S, RoofLITE A/S oraz wszystkie spółki należące do grupy VELUX i grupy RoofLITE” (zwane dalej łącznie „Veluxem”) od 2001 r. na rynku okien dachowych i kołnierzy uszczelniających Unii Europejskiej, Szwajcarii, Norwegii, Rosji i Ukrainy. We wrześniu 2012 r. i w czerwcu 2014 r. Fakro przekazało Komisji uzupełnienia skargi zawierające nowe dowody.

9        W latach 2012–2014 Velux przedłożył Komisji swoje odpowiedzi na jawne wersje tej skargi i uzupełnień owej skargi. W dniu 18 kwietnia 2014 r. Fakro przekazało swoje uwagi w przedmiocie odpowiedzi udzielonych przez Velux w latach 2012 i 2013. W listopadzie 2014 r. Velux dostarczył Komisji dodatkowe informacje. W latach 2013 i 2014 Fakro i Velux przesłały Komisji uzupełniające informacje w odpowiedzi na pytania zadane im przez tę instytucję. W listopadzie 2012 r., w czerwcu 2013 r. oraz w marcu i czerwcu 2015 r. miały miejsce spotkania między Fakro a Komisją. Instytucja ta spotkała się z Veluxem w listopadzie 2012 r. i w czerwcu 2013 r.

10      Pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. Komisja, na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004, powiadomiła Fakro o zamiarze odrzucenia złożonej do niej skargi (zwanym dalej „tymczasową oceną”).

11      W styczniu 2016 r. Fakro przedłożyło Komisji swoje uwagi w przedmiocie tymczasowej oceny, a następnie w latach 2016–2018 spółka ta przekazała Komisji uzupełnienia skargi. W listopadzie 2016 r. Velux odpowiedział na jawną wersję uwag Fakro w przedmiocie tymczasowej oceny. W grudniu 2016 r. Fakro przekazało Komisji swoje uwagi dotyczące jawnej wersji tej odpowiedzi Veluxa.

12      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 maja 2017 r. Fakro wniosło na podstawie art. 265 TFUE skargę o stwierdzenie, że Komisja niezgodnie z prawem zaniechała zajęcia stanowiska w przedmiocie skargi do Komisji z dnia 12 lipca 2012 r. Sprawę zarejestrowano pod numerem T‑293/17.

13      W lipcu i w październiku 2017 r. miały miejsce spotkania między Fakro a Komisją.

14      W marcu 2018 r. Velux przedstawił swoją odpowiedź na jawną wersję uzupełnienia skargi do Komisji przedłożonego przez Fakro w styczniu 2018 r. W kwietniu tego samego roku Fakro przedłożyło, po pierwsze, swoje uwagi w przedmiocie jawnej wersji tej odpowiedzi, a po drugie, uzupełnienie skargi do Komisji.

15      Sporną decyzją Komisja odrzuciła skargę Fakro, o której mowa w pkt 8 niniejszego wyroku, na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 773/2004, uzasadniając to brakiem wystarczającego interesu Unii w dalszym badaniu kwestii poruszonych w owej skardze ze względu na ograniczone prawdopodobieństwo stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE oraz nieproporcjonalny charakter jakiegokolwiek bardziej szczegółowego dochodzenia.

16      Komisja przede wszystkim przypomniała określenie rynku produktowego przedstawione z jednej strony przez Fakro, a z drugiej strony przez Velux, z którego wynikała rozbieżność w analizie tego, czy oprócz okien dachowych i kołnierzy uszczelniających należało uwzględnić inne produkty. Instytucja ta doszła do wniosku, że kwestia ta może pozostać otwarta, ponieważ ocena prawdopodobieństwa, iż będzie można stwierdzić istnienie nadużycia, była w obu przypadkach taka sama. Jeśli chodzi o rynek geograficzny, ze spornej decyzji wynika, że analizy Fakro i Velux również były rozbieżne. Komisja, stwierdziwszy brak precedensu, dokonała analizy istnienia pozycji dominującej zarówno na rynkach krajowych, jak i na „szerszym rynku europejskim”, obejmującym wszystkie państwa członkowskie Unii, Szwajcarię i Norwegię. Doszła ona do wniosku, że nie można wykluczyć, iż Velux zajmuje pozycję dominującą na jednym rynku właściwym lub na większej liczbie rynków właściwych. Wyjaśniła więc, że jej analiza została przeprowadzona na podstawie domniemania pozycji dominującej zajmowanej przez Veluxa na jednym wspomnianym rynku lub na większej ich liczbie.

17      Następnie Komisja dokonała analizy pięciu kategorii naruszeń, które wynikały ze skargi do Komisji złożonej przez Fakro. W pierwszej kolejności zbadała ona zarzuty dotyczące polityki cenowej Veluxa, w szczególności te dotyczące dyskryminacji cenowej, rabatów stanowiących nadużycie, praktyk drapieżnych cen i długoterminowych promocji sprzedaży. W drugiej kolejności zbadała zarzuty, zgodnie z którymi marki RoofLITE, DAKEA i BALIO zostały wprowadzone jako „marki walczące” wyłącznie w celu eliminacji konkurencji. W trzeciej kolejności instytucja ta zbadała prawdopodobieństwo ustalenia istnienia innych praktyk dyskryminacyjnych stosowanych jakoby przez Veluxa, takich jak dyskryminacja w zakresie wydatków na reklamę, liczby przedstawicieli handlowych i czasu dostawy w zależności od relacji, jakie utrzymywali dystrybutorzy i klienci z Fakro. W czwartej kolejności Komisja zbadała zarzuty dotyczące strategii składania nieuzasadnionych zgłoszeń patentowych i wszczynania przez Veluxa bezpodstawnych postępowań sądowych przeciwko Fakro. W piątej kolejności Komisja przeanalizowała podnoszoną praktykę polegającą na zawieraniu przez Veluxa umów na wyłączność z dostawcami i innymi partnerami handlowymi w celu uniemożliwienia im współpracy z Fakro.

18      W następstwie wydania spornej decyzji Sąd, postanowieniem z dnia 23 października 2018 r., Fakro/Komisja (T‑293/17, niepublikowanym, EU:T:2018:733), stwierdził, że skarga wymieniona w pkt 12 niniejszego wyroku stała się bezprzedmiotowa i że należy umorzyć postępowanie w jej przedmiocie.

 Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok

19      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 sierpnia 2018 r. Fakro wniosło skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.

20      W postępowaniu przed Sądem Rzeczpospolita Polska przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Fakro.

21      Na poparcie skargi Fakro podniosło trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczył oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do wniosku Komisji dotyczącego braku interesu Unii w dalszym prowadzeniu postępowania, drugi – naruszenia zasady dobrej administracji ustanowionej w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) i trzeci – naruszenia prawa dostępu do akt, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004.

22      W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił wszystkie te zarzuty i w konsekwencji oddalił skargę w całości.

23      W pierwszej kolejności oddalił on zarzut trzeci, uzasadniając to tym, że Fakro nie wykazało, iż Komisja naruszyła przysługujące tej spółce prawo dostępu do dokumentów, na których instytucja ta oparła swoją tymczasową ocenę, powtórzoną w spornej decyzji.

24      W drugiej kolejności Sąd oddalił zarzut drugi, po tym, jak oddalił, po pierwsze, zastrzeżenia dotyczące nadmiernych uprawnień dyskrecjonalnych Komisji, po drugie, zastrzeżenie dotyczące przewlekłości postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania spornej decyzji, i po trzecie, zastrzeżenia dotyczące wpływu czasu trwania postępowania administracyjnego na możliwość dochodzenia przez Fakro jego praw przed organami ochrony konkurencji lub sądami krajowymi.

25      W trzeciej kolejności Sąd oddalił zarzut pierwszy, po tym, jak oddalił obie części tego zarzutu. Jeśli chodzi o część pierwszą zarzutu pierwszego, przeanalizował on argumentację Fakro, za pomocą której kwestionowało ono, po pierwsze, dokonaną przez Komisję ocenę co do ograniczonego prawdopodobieństwa ustalenia, że praktyki polegające na stosowaniu drapieżnych cen, „marek walczących”, rabatów inwestycyjnych i umów na wyłączność są niezgodne z art. 102 TFUE, a po drugie, wystarczający charakter uzasadnienia przedstawionego przez Komisję w tym względzie. Oddalił on, po pierwsze, zastrzeżenie dotyczące oczywiście błędnej pod względem faktycznym i prawnym oceny praktyki drapieżnych cen, po drugie, zastrzeżenie dotyczące oczywiście błędnej pod względem faktycznym i prawnym oraz niewystarczająco uzasadnionej oceny wprowadzania „marek walczących”, po trzecie, zastrzeżenia dotyczące braku uzasadnienia i oczywiście błędnej pod względem faktycznym i prawnym oceny rabatów inwestycyjnych i rabatów z mocą wsteczną, oraz po czwarte, zastrzeżenie dotyczące oczywiście błędnej pod względem faktycznym i prawnym oceny umów na wyłączność.

26      Jeżeli chodzi o część drugą zarzutu pierwszego, Sąd zbadał argumentację Fakro, zgodnie z którą Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdy uznała, że przeprowadzenie szczegółowego postępowania wyjaśniającego wymagałoby znacznych zasobów i byłoby nieproporcjonalne. Przypomniał, że Komisja oddaliła skargę złożoną do niej przez Fakro z powodu niewielkiego prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE oraz nieproporcjonalnego charakteru jakiegokolwiek bardziej szczegółowego dochodzenia w świetle tego ograniczonego prawdopodobieństwa. Wskazawszy, że Komisja, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, stwierdziła niewielkie prawdopodobieństwo stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE w związku z zarzutami Fakro dotyczącymi drapieżnych cen, „marek walczących”, rabatów i umów na wyłączność, Sąd uznał, że to właśnie w świetle tego niewielkiego prawdopodobieństwa należy zbadać kwestię, czy Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdy uznała, że postępowanie wyjaśniające wymaga znacznych zasobów i jest nieproporcjonalne. Sąd doszedł do wniosku, że Komisja mogła słusznie uznać, iż w celu ustalenia istnienia zarzucanych Veluxowi praktyk lub ich braku konieczne byłyby istotne dodatkowe środki dochodzeniowe.

 Żądania stron

27      W swoim odwołaniu Fakro, wspierane przez Rzeczpospolitą Polską, wnosi do Trybunału:

–        zasadniczo o uchylenie zaskarżonego wyroku;

–        o wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie i stwierdzenie nieważności spornej decyzji; oraz

–        o obciążenie Komisji kosztami postępowania.

28      Komisja wnosi do Trybunału o:

–        oddalenie odwołania; oraz

–        obciążenie Fakro kosztami postępowania.

 W przedmiocie odwołania

29      Na poparcie odwołania Fakro podnosi cztery zarzuty.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 105 ust. 1 TFUE w związku z art. 102 TFUE

30      W zarzucie pierwszym, który dzieli się na dwie części, Fakro zarzuca Sądowi, że dokonał błędnej wykładni art. 105 ust. 1 TFUE w związku z art. 102 TFUE, a tym samym naruszył te postanowienia.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego

–       Argumentacja stron

31      W części pierwszej zarzutu pierwszego, składającej się z czterech zastrzeżeń, Fakro zarzuca Sądowi, że uznał, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy odrzuciła złożoną przez tę spółkę skargę z powodu niskiego priorytetu.

32      W zastrzeżeniu pierwszym części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro zarzuca Sądowi błędną wykładnię pojęcia „niewielkiego prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia”. Zdaniem Fakro z orzecznictwa nie wynika jasna i precyzyjna reguła określająca poziom, od którego prawdopodobieństwo ustalenia naruszenia uzasadnia interes Unii w dalszym badaniu sprawy. W niniejszym przypadku przedłożone dowody świadczą jasno o wysokim prawdopodobieństwie stwierdzenia podnoszonego naruszenia.

33      W replice Fakro kwestionuje niedopuszczalność tego pierwszego zastrzeżenia, precyzując, że powołuje się ono na błędną wykładnię pojęcia „niewielkiego prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia”.

34      W zastrzeżeniu drugim części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro czyni Sądowi zarzut z tego, że uznał on w pkt 199–211 zaskarżonego wyroku, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy stwierdziła, że zakres koniecznego dochodzenia w celu dalszego badania przedmiotowej sprawy byłby nieproporcjonalny do prawdopodobieństwa ustalenia istnienia podnoszonego naruszenia.

35      Po pierwsze, zdaniem Fakro okoliczność, że Sąd niesłusznie przyjął, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia, miała wpływ na dokonaną przez Sąd ocenę proporcjonalności zakresu koniecznego dochodzenia. Zdaniem Fakro szeroki zakres koniecznego dochodzenia w celu dalszego badania sprawy jest bowiem tym bardziej proporcjonalny w świetle interesu Unii, że prawdopodobieństwo istnienia naruszenia jest wysokie.

36      Po drugie, Fakro utrzymuje, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa, gdy uznał w pkt 202 zaskarżonego wyroku, iż konieczność określenia właściwych rynków produktowych i geograficznych oraz ustalenia istnienia pozycji dominującej są czynnikami, które Komisja może wziąć pod uwagę przy ocenie proporcjonalności dalszego badania danej sprawy.

37      Po trzecie, Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 203–207 zaskarżonego wyroku. Z jednej strony ustalenie rynku właściwego i pozycji konkurentów nie było zadaniem szczególnie wymagającym w niniejszym przypadku. Z drugiej strony okoliczności opisane przez Fakro wymagały nie szerokiego śledztwa i nieproporcjonalnych środków dochodzeniowych w stosunku do prawdopodobieństwa stwierdzenia istnienia zarzucanego naruszenia, lecz punktowej weryfikacji dokumentów i twierdzeń.

38      W replice Fakro kwestionuje podniesioną przez Komisję niedopuszczalność zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu pierwszego i twierdzi, że powołuje się na dwa naruszenia prawa.

39      W zastrzeżeniu trzecim części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro zarzuca Sądowi, że nie zweryfikował, czy Komisja wyważyła trzy określone kryteria, które stanowią często odpowiednią podstawę do dokonania oceny istnienia wystarczającego interesu Unii w dalszym badaniu sprawy, to jest znaczenie wpływu podnoszonego naruszenia na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, prawdopodobieństwo ustalenia istnienia naruszenia i zakres środków dochodzeniowych koniecznych do przeprowadzenia śledztwa. Ponadto w pkt 76 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie uznał, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy nie uwzględniła znaczenia wpływu podnoszonego naruszenia na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Tymczasem kryterium tego znaczenia jest spełnione w świetle zakresu terytorialnego tego naruszenia.

40      W replice Fakro kwestionuje podniesioną przez Komisję niedopuszczalność tego zastrzeżenia trzeciego.

41      W zastrzeżeniu czwartym części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro twierdzi, że Sąd błędnie orzekł, iż niektóre kryteria nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie interesu Unii. I tak nie uwzględnił on, po pierwsze, konieczności zapewnienia rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii po 2004 r. lub działają głównie w tych państwach (pkt 75 i 76 zaskarżonego wyroku), po drugie, okoliczności, że przedmiotowe dochodzenie obejmuje terytorium wielu państw członkowskich, wskutek czego jego przeprowadzenie wymaga władztwa, jakim nie dysponują ani skarżąca w ramach postępowań cywilnoprawnych, ani krajowe organy ochrony konkurencji (pkt 103 zaskarżonego wyroku), po trzecie, odmowy działania ze strony krajowego organu ochrony konkurencji (pkt 119 zaskarżonego wyroku), i po czwarte, niedoskonałości ochrony sądowej na szczeblu krajowym (pkt 121 zaskarżonego wyroku).

42      Komisja kwestionuje argumentację Fakro. Zastrzeżenie pierwsze części pierwszej zarzutu pierwszego jest jej zdaniem w części niedopuszczalne, a w części bezpodstawne. Zastrzeżenie drugie tej części pierwszej omawianego zarzutu jest jej zdaniem w części nieskuteczne, a w części niedopuszczalne. Zastrzeżenie trzecie rzeczonej części zarzutu jest jej zdaniem w części bezpodstawne, w części nieskuteczne, a w każdym wypadku niedopuszczalne. Zastrzeżenie czwarte tej samej pierwszej części zarzutu jest jej zdaniem w części bezpodstawne, a w części nieskuteczne.

43      Rzeczpospolita Polska uściśla, że Sąd błędnie uznał, iż katalog kryteriów oceny interesu Unii w dalszym prowadzeniu postępowania jest zamknięty. Zgadza się ona z Fakro, że ten katalog jest otwarty i powinien w niniejszej sprawie obejmować również okoliczności wskazane w odwołaniu. Uważa ona, że w świetle wyroku z dnia 23 kwietnia 2009 r., AEPI/Komisja (C‑425/07 P, EU:C:2009:253, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo) Sąd powinien był zweryfikować, czy Komisja prawidłowo zbadała kwestię trwałości naruszeń zarzucanych na rynku właściwym. Ponadto zdaniem tego państwa gdy instytucja ta ocenia interes Unii w dalszym prowadzeniu jakiegokolwiek postępowania, powinna dokonać analizy nakładów, jakie musiałaby ponieść w związku z przeprowadzeniem pełnego postępowania wyjaśniającego w relacji do strat, jakie mogą wiązać się dla odbiorców końcowych na rynku wewnętrznym w przypadku wyeliminowania z rynku głównego konkurenta na skutek możliwych naruszeń prawa konkurencji. W tym względzie Sąd nie zbadał, czy Komisja uwzględniła strukturę rynków właściwych występujących na obszarze państw członkowskich. Nie odniósł się on również do zarzutu nieuwzględnienia przez Komisję okoliczności, że podnoszone nadużycie może występować w postaci podejmowania działań mających na celu osłabienie głównego konkurenta i zapobieżenie jego ekspansji na inne rynki krajowe niż jego macierzysty rynek krajowy.

–       Ocena Trybunału

44      Część pierwsza zarzutu pierwszego dotyczy błędów co do okoliczności faktycznych i naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić Sąd.

45      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż jedynie Sąd jest właściwy do dokonywania ustaleń faktycznych – z wyjątkiem sytuacji, gdy nieprawidłowość jego ustaleń wynika z przedłożonych mu dokumentów znajdujących się w aktach sprawy – oraz do oceny przyjętych dowodów. Ustalenie tych faktów i ocena tych dowodów nie stanowią zatem, z zastrzeżeniem przypadku ich przeinaczenia, kwestii prawnej, która jako taka podlegałaby kontroli Trybunału (wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

46      W zastrzeżeniu pierwszym części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro utrzymuje, że w sytuacji gdy – tak jak w niniejszym przypadku – prawdopodobieństwo ustalenia istnienia naruszenia nie jest niewielkie, interes Unii w dalszym badaniu sprawy jest uzasadniony.

47      W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w pkt 70 i 73 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał zasadniczo, iż prawdopodobieństwo stwierdzenia istnienia podnoszonego naruszenia stanowi kryterium, które Komisja jest zobowiązana wyważyć ze znaczeniem wpływu, jaki naruszenie to może wywrzeć na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, i z zakresem środków dochodzeniowych koniecznych do jak najlepszego wykonania jej zadania polegającego na czuwaniu nad przestrzeganiem art. 101 i 102 TFUE. W owym pkt 70 Sąd wyjaśnił również, że nie należy do niego sprawdzenie, czy składający skargę do Komisji dostarczył w swojej skardze wystarczających dowodów umożliwiających stwierdzenie naruszenia prawa konkurencji, lecz sprawdzenie, czy ze spornej decyzji wynika, że Komisja dokonała takiego wyważenia.

48      W tym względzie należy przypomnieć, że zważywszy na fakt, iż ocena interesu, jaki przedstawia dla Unii skarga do Komisji, zależy od okoliczności konkretnej sprawy, nie należy ani ograniczać liczby kryteriów oceny, na które może się powołać Komisja, ani, odwrotnie, nakładać na nią obowiązku stosowania wyłącznie określonych kryteriów. Z uwagi na okoliczność, że w dziedzinie takiej jak dziedzina prawa konkurencji kontekst faktyczny i prawny może się znacząco różnić w poszczególnych sprawach, możliwe jest stosowanie kryteriów, które nie były dotychczas brane pod uwagę, lub przyznanie pierwszeństwa jednemu kryterium w celu dokonania oceny tego interesu Unii (wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

49      Wobec tego Sąd nie naruszył prawa, kontrolując, czy przy ocenie interesu, jaki skarga Fakro do Komisji przedstawiała dla Unii, Komisja zbadała prawdopodobieństwo ustalenia istnienia zarzucanego naruszenia.

50      Argumentacja Fakro sprowadza się do uznania, że Komisja jest zobowiązana wszcząć dochodzenie z tego jedynie względu, że owo prawdopodobieństwo osiągnęło pewien stopień.

51      Tymczasem taka argumentacja jest sprzeczna z orzecznictwem przypomnianym w pkt 48 niniejszego wyroku, gdyż nie można wymagać od Komisji, by oceniła interes, jaki złożona do niej skarga przedstawia dla Unii, tylko w świetle kryterium oceny dotyczącego prawdopodobieństwa ustalenia istnienia podnoszonego naruszenia.

52      W drugiej kolejności Fakro kwestionuje stopień prawdopodobieństwa ustalenia istnienia naruszenia przyjęty przez Komisję w niniejszej sprawie. Choć Fakro przyznaje, że nie ma możliwości polemizowania z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd, argumentacja tej spółki, zgodnie z którą przedłożone dowody świadczą jasno o wysokim prawdopodobieństwie stwierdzenia podnoszonego naruszenia, zmierza do podważenia oceny tych dowodów dokonanej przez Sąd, przy czym nie powołano się w niej na przeinaczenie okoliczności faktycznych.

53      W konsekwencji zastrzeżenie pierwsze części pierwszej zarzutu pierwszego należy w części odrzucić jako – zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 45 niniejszego wyroku – niedopuszczalne, a w części oddalić jako bezzasadne.

54      W zastrzeżeniu drugim części pierwszej zarzutu pierwszego Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 199–211 zaskarżonego wyroku, w których Sąd uznał, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy uznała, że zakres koniecznego dochodzenia w celu dalszego badania przedmiotowej sprawy byłby nieproporcjonalny do prawdopodobieństwa ustalenia istnienia podnoszonego naruszenia.

55      W pierwszej kolejności Fakro zarzuca Sądowi, że dopuścił się dwóch naruszeń prawa.

56      Niemniej, po pierwsze, należy uznać, że Sąd nie dopuścił się naruszenia prawa, gdy stwierdził w pkt 202 zaskarżonego wyroku, iż konieczność określenia właściwych rynków produktowych i geograficznych oraz ustalenia istnienia pozycji dominującej stanowią elementy, które Komisja mogła uwzględnić przy ocenie proporcjonalności dalszego badania przedmiotowej sprawy. Elementy te mogą wymagać pogłębionych analiz, w szczególności w przypadku niezgody między zainteresowanymi stronami, i muszą zatem zostać uwzględnione przy ocenie proporcjonalności zakresu koniecznego dochodzenia w stosunku do prawdopodobieństwa ustalenia istnienia podnoszonego naruszenia.

57      Po drugie, argument Fakro, zgodnie z którym Sąd błędnie przyznał, że pojęcie istotnych środków dochodzeniowych, dysproporcjonalnych w stosunku do prawdopodobieństwa ustalenia istnienia podnoszonego naruszenia obejmuje również sytuacje, w których badanie twierdzeń składającego skargę do Komisji wymaga jedynie punktowej weryfikacji, opiera się na błędnej lekturze zaskarżonego wyroku. Jak przypomina bowiem Fakro, Sąd wyliczył rodzaje środków, jakie Komisja powinna podjąć w celu sprawdzenia twierdzeń dotyczących praktyki stosowania drapieżnych cen, „marek walczących” i wyłączności z dostawcami (pkt 203–206 zaskarżonego wyroku), a następnie wywiódł z tego, że mogła ona słusznie uznać, iż w celu ustalenia istnienia zarzucanych Veluxowi praktyk lub ich braku konieczne byłyby istotne dodatkowe środki dochodzeniowe (pkt 207 zaskarżonego wyroku). Nie stwierdził on zatem, że w tym celu konieczna była jedynie punktowa weryfikacja.

58      Argumentację Fakro należy zatem oddalić jako bezzasadną.

59      W drugiej kolejności Fakro twierdzi, że ustalenie rynku właściwego i pozycji konkurentów nie było zadaniem szczególnie wymagającym w niniejszym przypadku. W tym względzie wystarczy zauważyć, że argumentacja ta jest niedopuszczalna zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 45 niniejszego wyroku, ponieważ dotyczy ona oceny okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd, zaś Fakro nie powołuje się na przeinaczenie tych okoliczności.

60      W trzeciej kolejności Fakro twierdzi, że w zakresie, w jakim – jak spółka ta wskazała w zastrzeżeniu pierwszym części pierwszej zarzutu pierwszego – Sąd błędnie orzekł, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie prawdopodobieństwa stwierdzenia istnienia naruszenia, ten błąd Sądu miał wpływ na dokonaną przez niego ocenę proporcjonalności zakresu koniecznego dochodzenia. Jako że to zastrzeżenie pierwsze zostało oddalone, argument ten jest nieskuteczny.

61      W konsekwencji zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu pierwszego należy w części odrzucić jako niedopuszczalne oraz oddalić w części jako nieskuteczne, a w części jako bezzasadne.

62      W zastrzeżeniach trzecim i czwartym części pierwszej zarzutu pierwszego, które należy zbadać łącznie, Fakro zarzuca Sądowi zasadniczo, że uznał on, iż Komisja nie popełniła błędu, gdy nie uwzględniła pewnych kryteriów przy ocenie interesu Unii w dalszym badaniu przedmiotowej sprawy, a nawet ograniczył liczbę kryteriów, jakimi Komisja może się posługiwać w tym celu, oraz zastąpił swoją własną oceną ocenę Komisji. Ponadto na poparcie tego zastrzeżenia czwartego Rzeczpospolita Polska powołuje się na naruszenie prawa przez Sąd z powodu braku uwzględnienia kryteriów oceny interesu Unii innych niż te wymienione przez Fakro w jego odwołaniu.

63      Zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 48 niniejszego wyroku, wymienionym przez Sąd w pkt 74 zaskarżonego wyroku, nie należy ani ograniczać liczby kryteriów oceny, na które może się powołać Komisja, ani, odwrotnie, nakładać na nią obowiązku stosowania wyłącznie określonych kryteriów.

64      W pierwszej kolejności Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 75 i 76 zaskarżonego wyroku i powołuje się zasadniczo na brak uwzględnienia znaczenia wpływu podnoszonego naruszenia na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Tymczasem kryterium tego znaczenia jest spełnione w świetle zakresu terytorialnego tego naruszenia. Fakro powołuje się w szczególności na konieczność zapewnienia rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii po 2004 r. lub działają głównie w tych państwach.

65      W tym względzie należy stwierdzić, że faktycznie Komisja nie oparła swojej oceny na kryterium znaczenia podnoszonych naruszeń dla funkcjonowania rynku wewnętrznego. W pkt 22 zaskarżonego wyroku Sąd wyjaśnił, że ocena Komisji dotycząca istnienia interesu Unii w dalszym badaniu rozpatrywanej sprawy była oparta na ograniczonym prawdopodobieństwie stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE i na nieproporcjonalnym charakterze jakiegokolwiek bardziej szczegółowego dochodzenia.

66      Należy jednak zauważyć, że w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 48 i 63 niniejszego wyroku Komisja nie była zobowiązana zbadać konkretnie trzech kryteriów, o których mowa w pkt 39 tego wyroku, na które powołuje się Fakro, wśród których znajduje się kryterium dotyczące funkcjonowania rynku wewnętrznego, ani kryterium dotyczącego możliwości rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii po 2004 r. lub działają głównie w tych państwach. Wobec tego Sąd nie naruszył prawa, gdy uznał, że Komisja nie była zobowiązana wziąć pod uwagę funkcjonowania rynku wewnętrznego w ramach swojej oceny interesu Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 17 maja 2001 r., IECC/Komisja, C‑450/98 P, EU:C:2001:276, pkt 59).

67      Wynika stąd, że nawet przy założeniu, iż kryterium znaczenia wpływu podnoszonych naruszeń na funkcjonowanie rynku wewnętrznego jest – jak utrzymuje Fakro – spełnione, okoliczności, że Sąd orzekł, iż Komisja nie popełniła błędu, gdy nie uwzględniła tego znaczenia, nie można uznać za stanowiącą naruszenie prawa. Wobec tego argument ten jest nieskuteczny.

68      W świetle powyższego argumentacja Fakro i Rzeczypospolitej Polskiej jest w części bezpodstawna, a w części nieskuteczna.

69      W drugiej kolejności Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 103 zaskarżonego wyroku i zarzuca zasadniczo Sądowi, że uznał on, iż okoliczność, że żądane dochodzenie obejmowałoby terytorium wielu państw członkowskich, oraz fakt, że wymagałoby ono istotnych zasobów, nie stanowią kryteriów oceny interesu Unii.

70      Ta argumentacja Fakro, która opiera się na błędnej lekturze zaskarżonego wyroku, nie jest zasadna.

71      W pkt 103 owego wyroku Sąd oddalił bowiem argumenty Fakro, w których spółka ta twierdziła, że z powodu zakresu terytorialnego rozpatrywanych działań Komisja jest jedynym organem właściwym do wydania decyzji w ich przedmiocie oraz że ponadto instytucja ta dysponuje znacznie większymi zasobami ludzkimi i finansowymi niż krajowe organy ochrony konkurencji. Uznał on zasadniczo, że argumenty te są sprzeczne z orzecznictwem przypomnianym w pkt 48 niniejszego wyroku, ponieważ przemawiają za tym, by zakresowi terytorialnemu i kosztom dochodzenia nadać rangę decydujących kryteriów do celów stwierdzenia interesu Unii we wszczęciu dochodzenia, z naruszeniem tego orzecznictwa.

72      Ponadto Sąd wyjaśnił w pkt 119 zaskarżonego wyroku, że orzeczono, iż okoliczność, że zachowania wskazane w skardze do Komisji miały miejsce w wielu państwach członkowskich, może stanowić jedynie wskazówkę, że działanie na szczeblu Unii może być bardziej skuteczne niż liczne działania na szczeblu krajowym. Dodał, że taka wskazówka nie wystarcza jednak sama w sobie do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia przez Komisję, ponieważ – jak przypomniano w pkt 103 owego wyroku – zakresowi terytorialnemu i kosztom dochodzenia nie można nadać rangi decydujących kryteriów do celów stwierdzenia interesu Unii we wszczęciu dochodzenia.

73      Z lektury tych pkt 103 i 119 wynika, że Sąd nie wykluczył generalnie uwzględniania takich kryteriów, lecz uznał, iż nawet jeśli byłyby one spełnione, Komisja nie jest zobowiązana do wszczęcia dochodzenia.

74      Ponadto prawdą jest, że – jak podkreśla Rzeczpospolita Polska – Trybunał orzekł już, po pierwsze, że w sytuacji gdy Komisja ocenia interes Unii we wszczęciu dochodzenia, jest ona zobowiązana ocenić w każdym przypadku wagę podnoszonych naruszeń konkurencji oraz trwałość ich skutków, oraz po drugie, że obowiązek ten oznacza w szczególności konieczność wzięcia pod uwagę czasu trwania i wagi podnoszonych naruszeń oraz ich wpływu na sytuację konkurencyjną w Unii (wyrok z dnia 23 kwietnia 2009 r., AEPI/Komisja, C‑425/07 P, EU:C:2009:253, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

75      Niemniej reguł wymienionych w pkt 48 niniejszego wyroku nie może podważyć orzecznictwo powołane przez Rzeczpospolitą Polską i przypomniane w poprzednim punkcie, które to orzecznictwo należy interpretować w świetle szczególnego kontekstu, w jakim zostało ono wydane (zob. podobnie wyrok z dnia 19 września 2013 r., EFIM/Komisja, C‑56/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:575, pkt 86).

76      W trzeciej kolejności Fakro kwestionuje brak wzięcia pod uwagę – jako kryterium oceny interesu Unii – odmowy działania ze strony UOKiK.

77      W tym względzie należy stwierdzić, że Sąd ustosunkował się do tego argumentu nie – jak wskazuje Fakro – w pkt 119 zaskarżonego wyroku, lecz w pkt 116 tego wyroku. Otóż Sąd nie naruszył prawa we wspomnianym pkt 116, gdy uznał, że decyzja UOKiK o nierozpatrywaniu zawiadomienia krajowego z powodu przewidzianych w polskim prawie polskim przepisów o przedawnieniu, która to decyzja nie zawiera oceny dotyczącej naruszenia lub braku naruszenia art. 101 i 102 TFUE, nie może skutkować zmuszeniem Komisji do wszczęcia dochodzenia.

78      Argumentację Fakro należy zatem oddalić jako bezzasadną.

79      W czwartej kolejności Fakro powołuje się na brak wzięcia pod uwagę – jako kryterium oceny interesu Unii – niedoskonałości ochrony sądowej na szczeblu krajowym i kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 121 zaskarżonego wyroku.

80      Otóż wystarczy stwierdzić, że we wspomnianym pkt 121 Sąd, odwołując się do pkt 87 wyroku z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja (C‑373/17 P, EU:C:2018:756), oddalił argument Fakro na podstawie utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym – jak przewiduje art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE – to na państwach członkowskich ciąży obowiązek ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia jednostkom poszanowania ich prawa do skutecznej ochrony sądowej w dziedzinach objętych prawem Unii; na Komisji nie ciąży zatem obowiązek zaradzenia ewentualnym niedoskonałościom ochrony sądowej na szczeblu krajowym poprzez wszczęcie dochodzenia wymagającego znacznych zasobów, podczas gdy prawdopodobieństwo stwierdzenia naruszenia art. 101 i 102 TFUE jest niewielkie.

81      Argumentację Fakro należy zatem oddalić jako bezzasadną.

82      W piątej kolejności, jeśli chodzi o argumentację Rzeczypospolitej Polskiej dotyczącą domniemanego naruszenia prawa, jakiego Sąd miał się dopuścić poprzez brak wzięcia pod uwagę innych kryteriów oceny interesu Unii niż te wymienione przez Fakro w jego odwołaniu, wystarczy zauważyć, że w pkt 77 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, iż zadaniem Sądu nie jest zastąpienie oceny interesu Unii dokonanej przez Komisję swoją oceną poprzez sprawdzenie tego, czy kryteria inne niż te przyjęte przez Komisję w spornej decyzji powinny były doprowadzić do przyjęcia przez tę instytucję, że Unia ma interes w dalszym badaniu sprawy.

83      W świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 48 niniejszego wyroku te rozważania Sądu nie są obarczone naruszeniem prawa.

84      Z całości powyższych rozważań wynika, że zastrzeżenia trzecie i czwarte części pierwszej zarzutu pierwszego należy oddalić jako w części nieskuteczne, a w części bezzasadne. W związku z tym należy także oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego

–       Argumentacja stron

85      W części drugiej zarzutu pierwszego Fakro czyni Sądowi zarzut z tego, że stwierdził brak oczywistego błędu w ocenie Komisji, gdy uznał, iż dwa badane kanały dystrybucji okien dachowych, to jest sprzedaż inwestorom oraz inne rodzaje sprzedaży, nie stanowią usług równoważnych (pkt 167–169 zaskarżonego wyroku). W tym względzie zdaniem tej spółki Sąd popełnił dwa błędy, które pozwoliły mu dojść do wniosku, że rozbieżności w zakresie stosowanych warunków sprzedaży są możliwe do przyjęcia i wytłumaczenia. Po pierwsze, zastosował on rozumowanie cyrkularne, zgodnie z którym Velux, traktując oferty odmiennie, stworzył odrębny kanał dystrybucji uprawniający go do odmiennego traktowania tych ofert. Po drugie, Sąd popełnił błąd w ocenie poprzez przyjęcie, że samo istnienie odrębnych kanałów dystrybucji pozwala uznać, iż nie chodzi o usługi równoważne. Zdaniem Fakro okna dachowe nie są usługami, ale produktami. Z punktu widzenia nabywcy nie sposób mówić o „innym produkcie” w przypadku dwóch odrębnych modeli dystrybucji tego samego produktu.

86      W replice Fakro kwestionuje podniesioną przez Komisję niedopuszczalność tej drugiej części omawianego zarzutu.

87      Komisja uważa, że argumentacja Fakro jest niedopuszczalna. Po pierwsze, choć Fakro przedstawia domniemany błąd Sądu jako błędną interpretację, argumentacja tej spółki odnosi się do oceny okoliczności faktycznych sprawy dokonanej przez Sąd w pkt 168 i 169 zaskarżonego wyroku, przy czym nie powołuje się ona na przeinaczenie dowodów, na których Sąd oparł tę ocenę. Po drugie, Fakro powtarza lub powiela treść zarzutów prawnych i argumentacji, które przedstawiło ono w pierwszej instancji.

–       Ocena Trybunału

88      W odniesieniu do kwestionowanej przez Komisję dopuszczalności części drugiej zarzutu pierwszego należy przypomnieć, że o ile odwołanie jest niedopuszczalne w zakresie, w jakim ogranicza się do powtórzenia zarzutów i argumentów, które zostały już przedstawione przed Sądem, o tyle w sytuacji gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez Sąd prawa Unii, kwestie prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą być ponownie rozważane w postępowaniu odwoławczym. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych już przed Sądem, postępowanie odwoławcze byłoby częściowo pozbawione sensu (zob. podobnie wyrok z dnia 12 stycznia 2017 r., Timab Industries i CFPR/Komisja, C‑411/15 P, EU:C:2017:11, pkt 154, 155 i przytoczone tam orzecznictwo).

89      Otóż w zakresie, w jakim Fakro zarzuca Sądowi, że zastosował rozumowanie cyrkularne, zgodnie z którym Velux, traktując oferty odmiennie, stworzył odrębny kanał dystrybucji uprawniający go do odmiennego traktowania tych ofert, należy uznać, że to twierdzenie Fakro dotyczy kwestii prawnej oraz że część drugą zarzutu pierwszego należy uznać za dopuszczalną w tym względzie.

90      Natomiast w zakresie, w jakim Fakro utrzymuje, że przeciętny konsument ma możliwość nabycia okien „zwykłym” i „inwestycyjnym” kanałem dystrybucji, należy stwierdzić, że zastrzeżenie to ma na celu podważenie oceny okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd, przy czym spółka ta nie powołała się na przeinaczenie tych okoliczności. Owo zastrzeżenie jest zatem niedopuszczalne, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 45 niniejszego wyroku.

91      Co do istoty części drugiej zarzutu pierwszego w zakresie, w jakim jest ona dopuszczalna, należy zauważyć, że w pkt 167 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż Komisja twierdziła, że przeanalizowała system rabatów inwestycyjnych z uwzględnieniem specyfiki tego rodzaju sprzedaży, ale nie określiła „rynku sprzedaży na inwestycje” jako odrębnego, bardziej ograniczonego rynku właściwego.

92      W pkt 168 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu, gdy uznała, iż sprzedaż inwestycyjna, która dotyczy szczególnych zamówień na konkretne przedsięwzięcie i która przybiera najczęściej formę przetargu, odróżnia się od „klasycznej” sprzedaży dystrybutorom. Wyjaśnił, że Fakro nie może bowiem skutecznie kwestionować faktu, że każda oferta inwestycyjna jest szczególna i jest traktowana w odmienny sposób, że rabaty są oferowane na różnych etapach procesu składania ofert i że to wykonawca lub inwestor wybiera, według swobodnie określonych przez niego kryteriów, ofertę i dystrybutora dla swego projektu. Dodał on też, że uwzględnienie specyfiki poszczególnych segmentów rynku lub kanałów dystrybucji, aby wywieść z tego, że nie chodzi o usługi równoważne, nie stanowi samo w sobie wyznaczenia odrębnego rynku właściwego. Wywiódł on z tego, że należy oddalić argumenty Fakro dotyczące błędnego wyznaczenia odrębnego właściwego rynku sprzedaży na inwestycje.

93      W pkt 169 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił argument Fakro, zgodnie z którym Komisja poprzez wydanie spornej decyzji wyłączyła sprzedaż inwestycyjną z wszelkiego zastosowania art. 102 TFUE. Jego zdaniem Komisja poprzestała na stwierdzeniu, że różnice pomiędzy tą sprzedażą a „klasyczną” sprzedażą dystrybutorom mogą wyjaśnić rozbieżności w zakresie stosowanych warunków sprzedaży. Uznał on, że z uwagi na przypomniane w pkt 168 owego wyroku różnice między tymi dwoma rodzajami sprzedaży Komisja nie popełniła oczywistego błędu, gdy stwierdziła niewielkie prawdopodobieństwo ustalenia istnienia dyskryminacji między dystrybutorami.

94      A zatem ze wspomnianego pkt 168 wynika, że Sąd stwierdził brak oczywistego błędu po stronie Komisji w zakresie, w jakim wyróżniła ona sprzedaż inwestycyjną i sprzedaż „klasyczną” na rzecz dystrybutorów. Aby dojść do tego wniosku, uznał on, że nie chodzi o usługi równoważne, po tym, jak zwrócił uwagę na szczególne cechy sprzedaży inwestycyjnej. W tym względzie Sąd uznał, że Komisja przyjęła, nie popełniając przy tym błędu, iż sprzedaż inwestycyjna dotyczy szczególnych zamówień na konkretne przedsięwzięcie i przybiera najczęściej formę przetargu. Dodał on, że każda oferta inwestycyjna jest szczególna i jest traktowana w odmienny sposób, że rabaty są oferowane na różnych etapach procesu składania ofert i że to wykonawca lub inwestor wybiera, według swobodnie określonych przez niego kryteriów, ofertę i dystrybutora dla swego projektu. W tym kontekście należy uznać, że uczynione w pkt 169 zaskarżonego wyroku odwołanie do „rozbieżności w zakresie stosowanych warunków sprzedaży” dotyczy nie różnic między sprzedażą inwestycyjną i sprzedażą „klasyczną” na rzecz dystrybutorów, lecz konsekwencji wynikających z tych różnic.

95      Wobec powyższego nie można uznać, że Sąd zastosował rozumowanie cyrkularne.

96      Ponadto, jeśli chodzi o argument Fakro, zgodnie z którym z punktu widzenia nabywcy nie sposób „mówić” o „innym produkcie” w przypadku dwóch odrębnych modeli dystrybucji tego samego produktu, wystarczy stwierdzić, że takie przemyślenie nie wynika z zaskarżonego wyroku. Wobec tego argument ten, który opiera się na błędnej lekturze zaskarżonego wyroku, nie jest zasadny.

97      Wynika stąd, że część drugą zarzutu pierwszego należy w części odrzucić jako niedopuszczalną, a w części oddalić jako bezzasadną.

98      W świetle całości powyższych rozważań zarzut pierwszy należy częściowo oddalić i częściowo odrzucić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady dobrej administracji w związku z zasadą skutecznej ochrony sądowej i prawem do skutecznego środka prawnego przed sądem w ramach art. 102 TFUE

99      W zarzucie drugim, który dzieli się na dwie części, Fakro twierdzi, że Sąd naruszył przewidzianą w art. 41 karty zasadę dobrej administracji w związku z zasadą skutecznej ochrony sądowej i przewidzianym w art. 47 karty prawem do skutecznego środka prawnego przed sądem w związku z art. 102 TFUE poprzez błędną wykładnię tego ostatniego postanowienia.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego

100    W składającej się z dwóch zastrzeżeń części pierwszej zarzutu drugiego Fakro zarzuca Sądowi, że uznał on, iż czas trwania postępowania w tej sprawie przed Komisją oraz brak wydania merytorycznej decyzji nie miały wpływu na możliwość dochodzenia przez tę spółkę jej podstawowych praw.

–       Argumentacja stron

101    W zastrzeżeniu pierwszym części pierwszej zarzutu drugiego Fakro czyni Sądowi zarzut z tego, że w pkt 91–95 zaskarżonego wyroku „przypis[ał] [podniesionemu] zarzutowi […] takie znaczenie, którego ten zarzut nie prezentował i nie obejmował”. Sąd potwierdził szczególnie długi czas trwania postępowania. Niemniej Sąd uznał, że Fakro ani nie powołało się na wpływ przewlekłości tego postępowania i braku decyzji merytorycznej na wynik postępowania, ani nie wykazało tego wpływu, oraz wskazał, że z orzecznictwa wynika, iż przesłanki stwierdzenia nieważności spornej decyzji nie zostały spełnione. Tymczasem zdaniem Fakro powołało się ono przed Sądem na powiązanie tej przewlekłości postępowania i wspomnianego braku wydania decyzji merytorycznej z jednej strony z niemożnością dochodzenia jej praw podstawowych z drugiej strony.

102    Fakro twierdzi, że choć Sąd powołuje się na dwa standardy wypracowane w ramach orzecznictwa Trybunału, standardy te zostały jednak wypracowane i mogą mieć potencjalne zastosowanie do innych stanów faktycznych niż ten w niniejszej sprawie. W sytuacji gdy nie dochodzi do weryfikacji dowodów i skarga do Komisji jest odrzucana z uwagi na brak interesu Unii w rozpoznaniu, z zasady nie jest możliwe wykazanie wpływu przewlekłości na wynik postępowania, ponieważ postępowanie to nie dochodzi do fazy, w której ten wpływ mógłby być potencjalnie widoczny. To jest powód, dla którego Fakro nie starało się udowodnić, że czas trwania postępowania administracyjnego miał wpływ na wynik tego postępowania.

103    W zastrzeżeniu drugim części pierwszej zarzutu drugiego Fakro twierdzi, że ocena Sądu dotycząca możliwości dochodzenia przez tę spółkę jej praw na drodze administracyjnej i sądowej jest błędna, ponieważ wynika z błędnej wykładni prawa. Zdaniem Fakro przyczyną braku możliwości dochodzenia jego praw jest przewlekłość w rozpoznaniu sprawy przez Komisję oraz zakończenie jej bez wydania decyzji merytorycznej. Fakro twierdzi zasadniczo, że oddalenie przez Sąd jego zarzutów stanowi naruszenie art. 41 karty i kwestionuje uzasadnienie wynikające z pkt 97, 112, 115, 117, 120, 122 i 123 zaskarżonego wyroku.

104    Po pierwsze, zdaniem Fakro, wbrew błędnej wykładni przepisów przez Sąd dokonanej w pkt 120 zaskarżonego wyroku, w chwili gdy otrzymało ono tymczasową ocenę w grudniu 2015 r., nie mogło ono już dochodzić swoich praw przed sądami polskimi, ponieważ dowody przedstawione w ramach jego skargi do Komisji uległy przedawnieniu.

105    Po drugie, Fakro zarzuca Sądowi, że ten naruszył prawo poprzez twierdzenie, że Fakro miało możliwość dochodzenia swoich praw na drodze administracyjnej. Twierdzi ono, że podjęło wszelkie możliwe działania w tym zakresie, ale z uwagi na obowiązujące uregulowania nie doprowadziły one do rozstrzygnięcia sprawy co do meritum. W tym kontekście Fakro wspomina, że w pkt 112 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, iż UOKiK wskazał, że z uwagi na europejski zasięg terytorialny sprawy jurysdykcję oraz możliwość skutecznego egzekwowania kar w tej sprawie mają inne organy ochrony konkurencji, a uprawnienia UOKiK ograniczają się jedynie do terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz że część przedstawionych dowodów jest przedawniona i w ich zakresie postępowanie nie mogłoby zostać wszczęte. Wbrew rozumowaniu Sądu te stwierdzenia wskazują jedynie na brak możliwości dochodzenia przez Fakro jego praw.

106    Ponadto Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 115 zaskarżonego wyroku, ponieważ zgodnie z jego twierdzeniem poinformowało ono Komisję w swoim wniosku o przeprowadzenie rozprawy w ramach skargi, o której mowa w pkt 12 niniejszego wyroku, o możliwych skutkach czasu badania przez Komisję jego skargi złożonej do tej instytucji na możliwość dochodzenia jego praw przed organami krajowymi ze względu na upływ terminów przedawnienia. Dowód ten należy dopuścić na tym etapie. Co więcej, Komisja, która jest organem nadrzędnym i czuwa nad stosowaniem art. 102 TFUE, powinna mieć świadomość regulacji obowiązujących w tym zakresie w państwach członkowskich.

107    W replice Fakro utrzymuje, że wbrew twierdzeniom Komisji argument ten jest dopuszczalny, ponieważ okoliczność dotycząca poinformowania Komisja została podniesiona przez Sąd.

108    Po trzecie, Fakro utrzymuje, że jeśli chodzi o uzasadnienie przedstawione w pkt 97 zaskarżonego wyroku, wniesienie skargi, o której mowa w pkt 19 niniejszego wyroku, potwierdza, że Fakro podjęło wszystkie możliwe działania na polu ochrony swych praw. Przez efektywną możliwość dochodzenia swoich praw spółka ta rozumie uzyskanie merytorycznego stanowiska odnośnie do zarzucanych czynów.

109    W replice Fakro kwestionuje podniesioną przez Komisję niedopuszczalność zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu drugiego w zakresie, w jakim odnosi się ono do określonych punktów zaskarżonego wyroku.

110    Komisja kwestionuje argumentację Fakro. Utrzymuje ona, że zastrzeżenie pierwsze części pierwszej zarzutu drugiego jest nieskuteczne, a w każdym wypadku bezpodstawne. Zastrzeżenie drugie tej części pierwszej omawianego zarzutu jest jej zdaniem w części niedopuszczalne, a w części bezpodstawne.

–       Ocena Trybunału

111    W odniesieniu do zastrzeżenia pierwszego części pierwszej zarzutu drugiego należy zauważyć, że Sąd przeanalizował w pkt 80–95 zaskarżonego wyroku zastrzeżenie dotyczące przewlekłości postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania spornej decyzji. Dokładniej – w pkt 80–90 owego wyroku zbadał on czas trwania tego postępowania, aby w pkt 95 wspomnianego wyroku dojść do wniosku, że nie można go uznać za przewlekłe. W pkt 91–94 tego samego wyroku Sąd zbadał tytułem uzupełnienia ewentualny wpływ tego czasu trwania postępowania na jego wynik. W pkt 95 zaskarżonego wyroku doszedł on do wniosku, że z uwagi na brak takiego wpływu ten czas trwania nie może zostać uwzględniony sam w sobie w ramach skargi o stwierdzenie nieważności.

112    W tym względzie nawet przy założeniu, że czas trwania tego postępowania był nadmiernie długi, należy zauważyć, iż jakkolwiek Fakro zarzuca Sądowi, że ten uznał, iż Fakro ani nie powołało się na wpływ przewlekłości tego postępowania i braku decyzji merytorycznej na wynik owego postępowania, ani nie wykazało tego wpływu, przyznaje ono jednak, że nie starało się udowodnić, iż ta przewlekłość miała wpływ na wynik przedmiotowego postępowania.

113    W związku z powyższym zastrzeżenie pierwsze części pierwszej zarzutu drugiego należy oddalić jako nieskuteczne.

114    W odniesieniu do zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu drugiego należy w pierwszej kolejności zbadać jego dopuszczalność.

115    Po pierwsze, Komisja kwestionuje dopuszczalność tego zastrzeżenia drugiego, twierdząc, że Fakro wymienia pkt 117, 120, 122 i 123 zaskarżonego wyroku, przy czym nie wskazuje ono błędów, jakimi te punkty miałyby być obarczone, ani nie wysuwa argumentów dotyczących tych punktów. Wobec tego owo zastrzeżenie drugie jest niedopuszczalne w zakresie, w jakim odnosi się ono do wspomnianych punktów. Ponadto pozostałe argumenty Fakro są niedopuszczalne, ponieważ sprowadzają się one jedynie do wniosku o ponowne zbadanie skargi wniesionej do Sądu, co nie należy do właściwości Trybunału. Wreszcie argument podniesiony przez Fakro w pkt 56 odwołania jest niedopuszczalny, ponieważ Fakro wysuwa ogólny zarzut dokonania „błędnej wykładni” przez Sąd, nie wskazując jednak jasno części zaskarżonego wyroku, której miałoby to dotyczyć, ani charakteru tej podnoszonej błędnej wykładni.

116    W tym względzie należy stwierdzić, że Fakro nie wskazuje naruszenia prawa, jakiego miałby się dopuścić Sąd w pkt 97 i 122 zaskarżonego wyroku. Zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu drugiego jest zatem niedopuszczalne w zakresie, w jakim ma ono na celu zakwestionowanie uzasadnienia zawartego w tych punktach.

117    Natomiast jeśli chodzi o wymienione przez Komisję pkt 52, 53, 55 i 56 odwołania, z pism procesowych Fakro jasno wynika, że spółka ta zarzuca Sądowi błędną interpretację przepisów w pkt 120 zaskarżonego wyroku. Jeśli chodzi o wymienione również przez Komisję pkt 57–61 i 63 odwołania, z tych pism wystarczająco jasno wynika, że Fakro odnosi się do pkt 112, 115, 117 i 123 owego wyroku oraz że powołuje się ono na naruszenie prawa przez Sąd z tego względu, iż stwierdził on, że Fakro miało możliwość dochodzenia swych praw na drodze administracyjnej. Wobec tego zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu drugiego jest dopuszczalne w zakresie, w jakim ma ono na celu zakwestionowanie uzasadnienia zawartego we wspomnianych punktach 112, 115, 117, 120 i 123.

118    Po drugie, należy zauważyć, że Fakro nie wskazuje dokładnie punktu zaskarżonego wyroku, który chce zakwestionować za pomocą swego argumentu przedstawionego w pkt 54 odwołania, dotyczącego ogólnych przepisów kodeksu cywilnego w latach 2012–2017, a zgodnie z którym to argumentem udowodnienie naruszenia prawa konkurencji i powstania szkody na drodze postępowania cywilnego było praktycznie niemożliwe. W każdym wypadku nie wskazuje ono, w jaki sposób argument ten miałby świadczyć o naruszeniu prawa przez Sąd w ramach zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu drugiego, w którym utrzymuje ono zasadniczo, że brak możliwości dochodzenia jego praw wynika z przewlekłości badania przedmiotowej sprawy przez Komisję. Argument ten jest zatem niedopuszczalny.

119    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu drugiego w zakresie, w jakim jest ono dopuszczalne, Fakro utrzymuje, że ocena Sądu co do możliwości dochodzenia jego praw na drodze administracyjnej i sądowej jest błędna. Kwestionuje ono uzasadnienie wynikające z pkt 112, 115, 117, 120 i 123 zaskarżonego wyroku.

120    Po pierwsze, Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 120 zaskarżonego wyroku, twierdząc, że począwszy od 2015 r. nie mogło ono już dochodzić swoich praw przed sądami polskimi, ponieważ dowody przedstawione w ramach jego skargi do Komisji uległy przedawnieniu.

121    We wspomnianym pkt 120 Sąd przypomniał, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Fakro miało możliwość wszczęcia przed sądami krajowymi postępowań o naprawienie szkód, jakie miało ono ponieść w wyniku zachowań będących przedmiotem skargi do Komisji, w celu uzyskania przestrzegania art. 102 TFUE, oraz dochodzenia przed sądem krajowym praw, które wywodzi ono z tego postanowienia, w szczególności w sytuacji gdy Komisja postanawia nie przychylić się do jego skargi.

122    Tymczasem Fakro nie utrzymuje, że wszczęło postępowanie przed sądami polskimi, w szczególności przed upływem terminu przedawnienia, na który się powołuje. Mogło ono jednak wnieść sprawę do tych sądów, i to niezależnie od tego, czy złożyło ono skargę do Komisji, czy też nie.

123    Wobec powyższego nie można uznać, że Sąd naruszył prawo w tym względzie. Argumentację Fakro należy zatem oddalić jako bezzasadną.

124    Po drugie, Fakro zarzuca Sądowi, że dopuścił się naruszenia prawa poprzez twierdzenie, iż miało ono możliwość dochodzenia swych praw na drodze administracyjnej. Zdaniem Fakro stwierdzenia zawarte w pkt 112 zaskarżonego wyroku, wbrew rozumowaniu Sądu, wskazują tylko na to, że nie miało ono możliwości dochodzenia swych praw.

125    Należy stwierdzić, że Fakro, nawiązując do wspomnianego pkt 112, wymienia wskazane przez Sąd powody, dla których UOKiK postanowił nie podejmować działań, nie podważając faktu, iż decyzja UOKiK o niewszczynaniu dochodzenia była również oparta na innych powodach niż badanie przez Komisję skargi złożonej do niej przez tę spółkę, co zresztą Fakro przyznaje w replice.

126    Ponadto w pkt 110 zaskarżonego wyroku Sąd podkreślił, że Rzeczpospolita Polska potwierdziła na rozprawie, iż zgodnie z polskim prawem Prezes UOKiK miał możliwość wszczęcia dochodzenia dotyczącego przedmiotowych praktyk w czasie, gdy Komisja badała te praktyki w ramach rozpatrywania złożonej do niej skargi.

127    Nie można zatem uznać, że Sąd naruszył prawo poprzez uznanie w pkt 117 zaskarżonego wyroku, że odmowy wszczęcia przez UOKiK dochodzenia nie można przypisać Komisji.

128    Co więcej, Fakro kwestionuje uzasadnienie zawarte w pkt 115 zaskarżonego wyroku, ponieważ zgodnie z jego twierdzeniem poinformowało ono Komisję o możliwych skutkach czasu badania przez Komisję jego skargi złożonej do tej instytucji na możliwość dochodzenia jego praw przed organami krajowymi.

129    W pkt 115 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, że Fakro zostało poinformowane pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. o zamiarze odrzucenia przez Komisję skargi złożonej do niej przez tę spółkę. Dodał on, że ani w uwagach dotyczących tymczasowej oceny, ani w piśmie, którym Fakro wniosło wskazaną w pkt 12 niniejszego wyroku skargę, przedstawioną przez nie jako załącznik do skargi wskazanej w pkt 19 niniejszego wyroku, nie wskazało ono jednak, że czas trwania badania przez Komisję jego skargi złożonej do tej instytucji mógłby mieć wpływ na możliwość dochodzenia jego praw przed organami krajowymi ze względu na upływ terminów przedawnienia, podczas gdy spółka ta nie mogła nie wiedzieć o tym ryzyku. Sąd zauważył również, że mimo ryzyka związanego z upływem terminów przedawnienia w prawie krajowym bezsporne jest, iż Fakro wielokrotnie uzupełniało swoją skargę do Komisji w toku całego postępowania. Wywiódł on stąd, że czas trwania postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania spornej decyzji, jest zatem częściowo spowodowany zachowaniem Fakro. Oddalił on argument tej spółki, zgodnie z którym przewlekłość w działaniu Komisji pozbawiła ją możliwości dochodzenia jej praw przed organami ochrony konkurencji państw członkowskich z powodu upływu terminów przedawnienia w prawie krajowym.

130    Z jednej strony argument Fakro opiera się na błędnej lekturze wspomnianego pkt 115, ponieważ Sąd nie uznał, że nie poinformowało ono Komisji o możliwych skutkach czasu trwania badania przez Komisję jego skargi złożonej do tej instytucji.

131    Z drugiej strony w zakresie, w jakim Fakro twierdzi, że Komisja, która jest organem nadrzędnym i czuwa nad stosowaniem art. 102 TFUE, powinna mieć świadomość regulacji obowiązujących w tym zakresie w państwach członkowskich, argument ten należy oddalić jako bezzasadny. Na Fakro ciążył bowiem obowiązek podjęcia działań koniecznych w celu zapewnienia poszanowania właściwych terminów przedawnienia przed właściwymi organami ochrony konkurencji.

132    Argumentację Fakro, w której kwestionuje ono uzasadnienie zawarte w pkt 115 zaskarżonego wyroku, należy zatem oddalić jako bezzasadną, bez potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku o dopuszczenie dowodu.

133    Wynika stąd, że nie można zarzucić Sądowi naruszenia prawa z tego względu, iż w pkt 123 zaskarżonego wyroku oddalił argument Fakro, zgodnie z którym brak możliwości dochodzenia jego praw między innymi przed krajowymi organami ochrony konkurencji wynikał z czasu trwania postępowania, które doprowadziło do wydania spornej decyzji.

134    W konsekwencji zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu drugiego należy w części odrzucić jako niedopuszczalne, a w części oddalić jako bezzasadne. W związku z tym część pierwszą zarzutu pierwszego należy także częściowo odrzucić i częściowo oddalić.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego

–       Argumentacja stron

135    W części drugiej zarzutu drugiego Fakro czyni Sądowi zarzut z tego, iż w pkt 78 zaskarżonego wyroku uznał, że Komisja nie naruszyła zasady bezstronności oraz że w związku z tym stwierdzenie braku interesu Unii w badaniu przedmiotowej sprawy nie opierało się na dyskryminacyjnych kryteriach.

136    W tym względzie Fakro zarzuca Sądowi, że orzekł, iż raport, który przedstawiło ono w załączniku do odpowiedzi na przedłożone przez Rzeczpospolitą Polską uwagi interwenienta, jest niedopuszczalny. W zakresie, w jakim Sąd mimo wszystko odniósł się do treści tego raportu, spółka ta czyni mu również zarzut z tego, że uznał, iż nie został wykazany związek między owym raportem a rozpatrywaną sprawą, podczas gdy związek ten jest oczywisty. Sposób, w jaki Komisja zakończyła tę sprawę, jest przykładem wpisującym się w opisany w tym raporcie trend, to jest częstsze odrzucanie przez tę instytucję skarg złożonych przez podmioty z „nowych” państw członkowskich Unii. Fakro twierdzi, że Sąd nie był zatem uprawniony do przyjęcia, iż Komisja, odrzucając skargę złożoną do niej przez tę spółkę, zachowała się zgodnie z zasadą dobrej administracji, to jest bezstronnie, sprawiedliwie i podjęła te działania w rozsądnym terminie.

137    W replice Fakro uściśla, że powołuje się ono nie na stronniczość poszczególnych pracowników Komisji rozpatrujących sprawę, lecz na stronniczość Komisji – jako całego organu – w podejściu do spraw z „nowych” państw członkowskich.

138    Komisja kwestionuje argumentację Fakro.

–       Ocena Trybunału

139    Należy przypomnieć, że Komisja jest zobowiązana do poszanowania w trakcie postępowania administracyjnego praw podstawowych zainteresowanych przedsiębiorstw. Wśród nich znajduje się prawo do dobrej administracji, zapisane w art. 41 karty, zgodnie z którym każdy ma prawo w szczególności do bezstronnego rozpatrzenia swojej sprawy przez instytucje Unii. Ten wymóg bezstronności obejmuje z jednej strony subiektywną bezstronność, rozumianą w ten sposób, że żaden pracownik danej instytucji zajmujący się tą sprawą nie może w jakikolwiek sposób okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, a z drugiej strony obiektywną bezstronność, rozumianą w ten sposób, że po stronie instytucji muszą istnieć dostateczne gwarancje, by wykluczyć w tym względzie wszelkie uzasadnione wątpliwości (wyrok z dnia 18 marca 2021 r., Pometon/Komisja, C‑440/19 P, EU:C:2021:214, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

140    W pkt 78 zaskarżonego wyroku Sąd uznał zasadniczo, że przy założeniu, iż przedstawione dowody są dopuszczalne, zarzucany Komisji brak bezstronności w postępowaniu będącym przedmiotem niniejszego sporu nie został poparty jakimkolwiek właściwym dowodem ani przez Fakro, ani przez Rzeczpospolitą Polską.

141    W ramach niniejszego postępowania odwoławczego Fakro powołuje się na obiektywną stronniczość Komisji i ogólny trend opisany w raporcie, o którym mowa w pkt 138 niniejszego wyroku, to jest częstsze odrzucanie przez Komisję skarg złożonych przez podmioty z „nowych” państw członkowskich Unii.

142    Niewątpliwie prawdą jest, że – jak utrzymuje Fakro – raport ten zawiera podsumowanie dotyczące złożenia i rozpatrzenia jego skargi do Komisji. Jednakże – wbrew temu, co podnosi Fakro – Sąd stwierdził nie brak związku między wspomnianym raportem a jego skargą do Komisji, lecz brak dowodów dotyczących przedmiotowego postępowania, które pozwoliłyby mu stwierdzić w ramach wniesionej do niego skargi brak bezstronności Komisji.

143    Otóż nie można uznać, że Sąd naruszył prawo, gdyż nie uwzględnił twierdzenia co do „trend[u] […] częstszego odrzucania przez [Komisję] skarg podmiotów z »nowych« krajów [Unii]”. W tym względzie, jak podnosi Komisja, nawet gdyby przyznać, że odrzuciła ona wyższy odsetek złożonych do niej skarg pochodzących z niektórych państw członkowskich, nie wystarcza to do udowodnienia jest stronniczości. Taka ilościowa ocena nie może bowiem wyjaśniać powodów, dla których skargi te zostały odrzucone, ani wykazać, że takie odrzucenie było nieuzasadnione.

144    Ponadto Fakro twierdzi, że na przykładzie rozpoznania jego skargi do Komisji widoczne są niewystarczające zasoby osobowe Komisji do rozpoznawania skarg podmiotów z „nowych” państw członkowskich Unii, ponieważ pomimo wniosków Fakro do rozpoznania tej skargi nie został przydzielony urzędnik polskojęzyczny, co mogłoby wpłynąć na przyspieszenie rozpoznania, z uwagi na brak takiej osoby w zasobach Komisji. Należy jednak stwierdzić, że argument ten nie został podniesiony przed Sądem ani nie stanowi argumentu prawnego przedstawionego na poparcie części drugiej zarzutu drugiego, tak że stanowi nowy argument, który jest zatem niedopuszczalny.

145    W konsekwencji część drugą zarzutu drugiego należy w części odrzucić jako niedopuszczalną, a w części oddalić jako bezzasadną, bez konieczności badania, czy Sąd dopuścił się naruszenia prawa poprzez uznanie, że raport, o którym mowa w pkt 138 niniejszego wyroku, jedyny dokument powołany przez Fakro w ramach przedmiotowego odwołania, jest niedopuszczalny.

146    W świetle całości powyższych rozważań zarzut drugi należy częściowo oddalić i częściowo odrzucić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia pełnej skuteczności (effet utile) art. 102 TFUE w związku z art. 17 ust. 1 TUE i art. 105 FTUE w związku z zasadą dobrej administracji i prawem do skutecznej ochrony sądowej

147    W zarzucie trzecim, który dzieli się na trzy zastrzeżenia, Fakro utrzymuje, że Sąd naruszył prawo w postaci pełnej skuteczności (effet utile) art. 102 TFUE w związku z art. 17 ust. 1 TUE i z art. 105 TFUE w związku z zasadą dobrej administracji i prawem do skutecznej ochrony sądowej. Kwestionuje ono uzasadnienie wynikające z pkt 104, 109, 118–121 i 123 zaskarżonego wyroku.

148    Tytułem wstępu należy zauważyć, że choć Fakro wymienia pkt 118, nie przedstawia ono żadnej argumentacji w celu zakwestionowania zawartego w nim uzasadnienia. Wobec tego należy uznać, że nie wysuwa ono żadnego zastrzeżenia wobec tego punktu.

 W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego zarzutu trzeciego

–       Argumentacja stron

149    Fakro utrzymuje, że jego skarga do Komisji dotyczy naruszeń popełnionych we wszystkich państwach członkowskich Unii oraz że wyłącznie Komisja jest właściwa do przeanalizowania skutków tych naruszeń dla całego rynku europejskiego i nałożenia efektywnych kar. Wynika to z pisma UOKiK z dnia 17 listopada 2017 r., w którym podkreśla on, że jego kompetencja ogranicza się tylko do naruszeń, których skutki występują w Polsce. Powyższe zasady były podstawą uznania się przez UOKiK za niewłaściwy z uwagi na europejski zasięg podnoszonych naruszeń oraz przekazania sprawy Fakro do Komisji. Wskazał on również na jurysdykcję innych krajowych organów ochrony konkurencji.

150    Zdaniem Fakro Sąd – w twierdzeniach dotyczących braku podziału właściwości pomiędzy organami ochrony konkurencji państw członkowskich, jako że każdy z nich był właściwy do zajęcia się sprawą, która doprowadziła do wydania spornej decyzji – podzielił pogląd Komisji przedstawiony dopiero na etapie spornej decyzji, a twierdzenia te naruszają pełną skuteczność art. 102 TFUE.

151    W replice Fakro wskazuje, że z uwagi na okoliczność, iż Komisja nigdy nie podniosła, aby była niewłaściwa do rozpoznania tej sprawy lub żeby inny organ był od niej właściwszy, z czego wynika, że Komisja musiała uważać się za wyłącznie właściwą zarówno w postępowaniu wszczętym z urzędu, o którym mowa w pkt 7 niniejszego wyroku, jak i w postępowaniu, które doprowadziło do wydania spornej decyzji.

152    Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej zgoda na „arbitralną praktykę” Komisji skutkuje tym, że małe i średnie przedsiębiorstwa pochodzące z państw Europy Środkowej i Wschodniej lub działające głównie na rynkach tych państw są faktycznie pozbawione możliwości skutecznego dochodzenia swoich praw, tak przed krajowymi organami ochrony konkurencji, jak i przed Komisją. Przedsiębiorstwa te nie powinny być zmuszane do dochodzenia swoich praw przed kilkoma organami jednocześnie. Komisja, która była szczególnie właściwym organem w świetle podnoszonych naruszeń, i Sąd nie zapewniły zatem pełnej skuteczności art. 102 TFUE.

153    Komisja kwestionuje argumentację Fakro.

–       Ocena Trybunału

154    Fakro utrzymuje, że Sąd naruszył pełną skuteczność art. 102 TFUE poprzez uznanie, iż Komisja nie jest wyłącznie właściwa do rozpoznania przedmiotowej sprawy, mimo że jego skarga do Komisji dotyczyła naruszeń popełnionych we wszystkich państwach członkowskich Unii.

155    Po pierwsze, jak Sąd uznał w pkt 104 i 109 zaskarżonego wyroku, ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (Dz.U. 2004, C 101, s. 43) nie ustanawiają żadnej zasady podziału kompetencji między Komisją a organami ochrony konkurencji państw członkowskich, z zastrzeżeniem zastosowania art. 11 ust. 6 tego rozporządzenia, zgodnie z którym krajowe organy ochrony konkurencji zostają pozbawione kompetencji w zakresie stosowania art. 101 i 102 TFUE wyłącznie w przypadku, gdy Komisja wszczyna postępowanie w celu przyjęcia decyzji na podstawie rozdziału III owego rozporządzenia, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. A zatem w sytuacji gdy sprawa dotyczy wielu rynków krajowych, a nawet całego rynku Unii, Komisja nie jest wyłącznie właściwa do całościowego rozpoznania tej sprawy i wymierzenia kar, zaś okoliczności tej nie można uznać za stanowiącą naruszenie pełnej skuteczności art. 102 TFUE.

156    Ponadto – wbrew temu, co twierdzi Fakro – okoliczność, że Komisja nigdy nie podniosła, iż jest niewłaściwa do rozpoznania przedmiotowej sprawy lub że inny organ jest bardziej właściwy, nie oznacza, że instytucja ta uważała się za wyłącznie właściwą w tym zakresie.

157    Wreszcie nie można uwzględnić argumentu Fakro, zgodnie z którym z uwagi na zasięg europejski rozpatrywanej sprawy i przekazanie jego sprawy do Komisji, UOKiK nie kontynuował badania skargi tej spółki i uznał, że należy ona do kompetencji Komisji. Jak podniesiono w pkt 127 niniejszego wyroku, Sąd wyjaśnił bowiem w pkt 112 zaskarżonego wyroku, że decyzja UOKiK o niewszczynaniu dochodzenia była również oparta na innych powodach niż badanie przez Komisję skargi Fakro, co też zresztą spółka ta przyznaje w replice.

158    Po drugie, jak Sąd wskazał w pkt 106 zaskarżonego wyroku, nawet przy założeniu, że to Komisja, a nie organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego, jest najwłaściwszym organem do prowadzenia danej sprawy, Fakro nie przysługuje prawo do domagania się rozpatrzenia tej sprawy przez Komisję.

159    Komisja ma bowiem szerokie uprawnienia dyskrecjonalne zezwalające jej na odrzucenie skargi z uwagi na brak interesu Unii, nawet jeżeli zakres terytorialny zarzucanych praktyk dotyczy wielu państw członkowskich i jeżeli – jak wynika to z motywu 18 rozporządzenia nr 1/2003 – inne organy ochrony konkurencji wskazały już, że nie będą wszczynać postępowania.

160    Jak orzekł Sąd w pkt 103 i 119 zaskarżonego wyroku i jak zostało to zbadane w pkt 73–75 niniejszego wyroku, zakres terytorialny podnoszonych naruszeń nie stanowi decydującego kryterium dla ustalenia, czy istnieje interes Unii we wszczęciu postępowania. Wobec tego nawet przy założeniu, że – jak twierdzi Fakro, popierane przez Rzeczpospolitą Polską – podnoszone naruszenia dotyczyły terytorium wielu państw członkowskich, a wręcz terytorium Unii, należy stwierdzić, iż argument ten jest sprzeczny z utrwalonym orzecznictwem, przypomnianym w pkt 48 niniejszego wyroku. Ów argument sprowadza się bowiem do uznania, że Komisja jest zobowiązana, pod rygorem naruszenia skuteczności (effet utile) art. 101 i 102 TFUE, do wszczęcia dochodzenia jedynie z tego powodu, iż podnoszone naruszenia dotyczą wielu państw członkowskich (zob. podobnie wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 80).

161    Wreszcie, w zakresie, w jakim Fakro odsyła do pkt 14 komunikatu wskazanego w pkt 157 niniejszego wyroku, zgodnie z którym Komisja jest „szczególnie właściwa” do rozpoznania sprawy mającej wpływ na konkurencję w więcej niż trzech państwach członkowskich, należy zauważyć, że w pkt 5 tego komunikatu wskazano, iż rozporządzenie nr 1/2003 opiera się na systemie równoległych kompetencji, w którym wszystkie organy ochrony konkurencji mają uprawnienia do stosowania art. 101 lub 102 TFUE i każdy z członków sieci organów ochrony konkurencji zachowuje pełną swobodę co do podjęcia decyzji o wszczęciu postępowania w danej sprawie lub o jego niewszczynaniu.

162    W związku z powyższym zastrzeżenie pierwsze zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadne.

 W przedmiocie zastrzeżenia drugiego zarzutu trzeciego

–       Argumentacja stron

163    Fakro podnosi, że Sąd uznał, iż Komisja przy podejmowaniu decyzji odnośnie do interesu Unii nie musi się kierować okolicznościami faktycznymi i prawnymi wpływającymi na możliwość dochodzenia przez niego jego praw z jednej strony oraz uwarunkowaniami prawnymi i efektywnością systemu administracyjnego czy sądowego państw członkowskich w zakresie stosowania art. 102 TFUE z drugiej strony. Twierdzi ono, że powyższe stoi wprost w sprzeczności z effet utile art. 102 TFUE w związku z art. 17 ust. 1 TUE i z art. 105 TFUE.

164    Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej Sąd uchybił spoczywającemu na nim obowiązkowi zbadania wszystkich argumentów Fakro dotyczących szczególnej właściwości Komisji w celu zapewnienia pełnej skuteczności art. 102 TFUE.

165    Komisja kwestionuje argumentację Fakro.

–       Ocena Trybunału

166    Należy przypomnieć, że w pkt 84 i 85 niniejszego wyroku uznano, iż Sąd orzekł, nie popełniając przy tym błędu, że nie należy do niego sprawdzenie tego, czy kryteria inne niż te przyjęte przez Komisję w spornej decyzji powinny były doprowadzić do przyjęcia przez tę instytucję, że Unia ma interes w dalszym badaniu sprawy.

167    W konsekwencji – wbrew temu, co twierdzi Fakro, wspierane zasadniczo przez Rzeczpospolitą Polską – do Sądu nie należało sprawdzenie, czy Komisja powinna była, w ramach wykonywania przysługujących jej uprawnień do dokonania oceny istnienia interesu Unii w dalszym badaniu przez nią sprawy, uwzględnić okoliczności faktyczne lub prawne mogące wpłynąć na możliwość obrony przez Fakro jego praw pod względem zasobów ludzkich i finansowych.

168    Ponadto należy podkreślić, że w pkt 120 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał zasadniczo, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Fakro miało możliwość wszczęcia przed sądami krajowymi postępowań o naprawienie szkód, jakie miało ono ponieść w wyniku zachowań będących przedmiotem skargi do Komisji, w celu uzyskania przestrzegania art. 102 TFUE. W pkt 121 tego wyroku przypomniał również, że na państwach członkowskich ciąży obowiązek ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia jednostkom poszanowania ich prawa do skutecznej ochrony sądowej w dziedzinach objętych prawem Unii. W ramach badania zarzutów pierwszego i drugiego w pkt 82 i 123–125 niniejszego wyroku uznano już, że owe pkt 120 i 121 zaskarżonego wyroku nie były obarczone naruszeniem prawa.

169    Wreszcie w pkt 126–135 niniejszego wyroku wskazano, że Sąd słusznie doszedł do wniosku, iż Fakro mogło dochodzić swoich praw przed UOKiK.

170    W związku z powyższym nie można uznać, że Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie w pkt 123 zaskarżonego wyroku, iż Fakro nie wykazało w żadnym razie, dlaczego niemożliwe było uzyskanie przez nie przed krajowymi organami ochrony konkurencji lub sądami przestrzegania art. 102 TFUE.

171    W konsekwencji zastrzeżenie drugie zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadne.

 W przedmiocie zastrzeżenia trzeciego zarzutu trzeciego

–       Argumentacja stron

172    Fakro zarzuca Sądowi to, że podziela on stanowisko Komisji co do możliwości i konieczności podjęcia przez tę spółkę działań prawnych na drodze administracyjnej i sądowej w każdym państwie członkowskim równolegle do sprawy prowadzonej w Komisji. Takie podejście Sądu godzi jego zdaniem w cały system publicznej ochrony konkurencji. Sąd przedstawia zatem standard, w ramach którego mały konkurent powinien podjąć działania na polu administracyjnym i sądowym we wszystkich państwach członkowskich, w których zarzucane naruszenie podobno występuje.

173    Komisja twierdzi, że argumentacja Fakro jest w części niedopuszczalna, a w każdym wypadku w części nieskuteczna, a w części bezzasadna.

–       Ocena Trybunału

174    Należy stwierdzić, że Fakro nie wskazuje żadnego punktu zaskarżonego wyroku, którego uzasadnienie chciałoby zakwestionować. W związku z tym zastrzeżenie trzecie zarzutu trzeciego należy odrzucić jako niedopuszczalne.

175    Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut trzeci należy w części odrzucić, a w części oddalić.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 296 TFUE

176    W zarzucie czwartym, składającym się z dwóch zastrzeżeń, Fakro zarzuca Sądowi naruszenie art. 296 TFUE poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że Komisja nie naruszyła obowiązku należytego uzasadnienia w zakresie „marek walczących” i rabatów inwestycyjnych.

 W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

177    W zastrzeżeniu pierwszym zarzutu czwartego, dotyczącym „marek walczących”, Fakro kwestionuje uzasadnienie wynikające z pkt 144–149 zaskarżonego wyroku. Twierdzi ono, że Sąd naruszył prawo, gdy uznał, iż poprzez samo podanie wniosków z oceny dokumentów przedłożonych przez Fakro i mimo lakonicznego odniesienia się do tych dokumentów Komisja spełniła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia. Tymczasem z orzecznictwa wynika, że Komisja jest zobowiązana do opisania rozumowania, w drodze którego doszła do tego rezultatu, co jednak uczyniła dopiero przed Sądem.

178    W replice Fakro zauważa, że nieadekwatne do tej sprawy są argumenty Komisji, zgodnie z którymi, po pierwsze, jej ogólny wniosek, iż „»tanie« marki nie wydają się antykonkurencyjnej”, opiera się nie tylko na rozumowaniu przedstawionym w motywie 111 spornej decyzji, lecz również na rozumowaniu rozwiniętym w całej części 3.1.3 lit. b) tej decyzji, a po drugie, nie ma ona obowiązku udzielenia odpowiedzi na drugorzędne argumenty stron.

179    Komisja kwestionuje argumentację Fakro.

–       Ocena Trybunału

180    Należy podkreślić, że obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, wchodzącej w zakres materialnej zgodności z prawem spornego aktu (wyroki: z dnia 30 listopada 2016 r., Komisja/France i Orange, C‑486/15 P, EU:C:2016:912, pkt 79; a także z dnia 29 kwietnia 2021 r., Achemos Grupė i Achema/Komisja, C‑847/19 P, niepublikowany, EU:C:2021:343, pkt 62).

181    Przypomniawszy w pkt 144 zaskarżonego wyroku orzecznictwo, Sąd w pkt 145–149 tego wyroku zbadał i oddalił zastrzeżenie Fakro, zgodnie z którym uzasadnienie przedstawione w motywie 111 spornej decyzji jest bardzo lakoniczne i nie odnosi się wyraźnie do przedstawionych dowodów. Orzekł on, że Komisja przedstawiła w jasny sposób rozumowanie, które doprowadziło ją do jej wniosku.

182    W tym względzie należy oddalić argument Fakro, zgodnie z którym w pkt 148 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, że Komisja nie naruszyła wymogów dotyczących uzasadnienia, mimo iż w motywie 111 spornej decyzji uczyniła jedynie lakoniczne odniesienie do przedłożonych dokumentów. Argument ten opiera się na błędnej lekturze zaskarżonego wyroku, ponieważ Sąd nie uznał tego odniesienia się za lakoniczne. Uznał on bowiem, że nawet gdyby uznać, że wyrażenie „właściwy kontekst” spornych dokumentów było zbyt lakoniczne, gdyż Komisja nie wskazała, o jaki kontekst chodzi, argumentację Fakro należy oddalić, ponieważ nic nie wskazuje na to, że taka nieprecyzyjność uniemożliwiła tej spółce zrozumienie dokonanej przez Komisję analizy owych dokumentów, a także uzasadnienia spornej decyzji, i zakwestionowanie ich przed Sądem.

183    Ponadto zważywszy na uzasadnienie zawarte w motywie 111 spornej decyzji, który figuruje w części 3.1.3 lit. b) tej decyzji, zatytułowanej „Wprowadzenie marek RoofLITE, DAKEA i BALIO jako marek walczących”, nie można stwierdzić, że Sąd powinien był uznać, iż Komisja nie przedstawiła rozumowania, które doprowadziło ją do jej wniosku. Jak Sąd wskazał w pkt 146 i 147 zaskarżonego wyroku, Komisja przeanalizowała dokumenty przedstawione przez Fakro, wymieniła różne elementy, które wynikały z tej analizy, i doszła do wniosku, że z tych dokumentów nie wynika, aby „tanie” marki Veluxa były antykonkurencyjne.

184    Co więcej, jak Komisja słusznie twierdzi, jej rozumowanie dotyczące argumentów odnoszących się do antykonkurencyjnego charakteru tych marek zostało przedstawione w motywach 93–117 spornej decyzji, które figurują w części 3.1.3 tej decyzji. Otóż w motywie 111 tej decyzji wyjaśniła ona, że jej analiza przedstawiona we wcześniejszych motywach jest ponadto poparta dokumentami przedstawionymi przez Fakro, które zbadała ona w tym motywie. A zatem zdaniem Komisji dokumenty te stanowiły jedynie element popierający tę analizę, gdyż analiza ta opierała się na innych dowodach, które nie potwierdzały twierdzeń Fakro. Wobec tego treść owych dokumentów nie wydaje się być decydująca w ramach wspomnianej analizy.

185    W konsekwencji Sąd nie naruszył prawa, gdy orzekł, że motyw 111 spornej decyzji był uzasadniony w sposób wymagany prawem.

186    Oceny tej nie podważa argument Fakro, zgodnie z którym Komisja przedstawiła rozumowanie uzasadniające jej wnioski dopiero przed Sądem. Fakt, że Komisja przedstawia w bardziej szczegółowy sposób swoje rozumowanie, wynika z zakwestionowania przez Fakro co do istoty motywów zawartych w spornej decyzji.

187    W związku z powyższym zastrzeżenie pierwsze zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadne.

 W przedmiocie zastrzeżenia drugiego zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

188    W zastrzeżeniu drugim zarzutu czwartego, dotyczącym rabatów inwestycyjnych, Fakro kwestionuje uzasadnienie wynikające z pkt 172–174 zaskarżonego wyroku. Powołuje się ono na naruszenie przez Sąd art. 296 TFUE poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie Komisja miała możliwość nieustosunkowania się do niektórych zarzutów dotyczących rabatów inwestycyjnych, które uznała za drugorzędne. Fakro uważa, że instytucja pominięcia uzasadnienia ma charakter wyjątkowy i można z niej skorzystać wyłącznie w szczególnych okolicznościach. W pkt 173 zaskarżonego wyroku Sąd powołał się na taką okoliczność, to jest ewidentnie drugorzędny charakter zarzutu dla sprawy, opierając się na pkt 167 wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala (C‑413/06 P, EU:C:2008:392), z którego wynika jednak, że stopień szczegółowości uzasadnienia musi być proporcjonalny w stosunku do terminu, w jakim ma być ono przedstawione. Tymczasem niniejsza sprawa ma inny charakter niż sprawa, w której zapadł ten ostatni wyrok.

189    Komisja kwestionuje argumentację Fakro.

–       Ocena Trybunału

190    Jak Sąd słusznie przypomniał w pkt 173 zaskarżonego wyroku, odsyłając do orzecznictwa przytoczonego w pkt 144 tegoż wyroku, Komisja nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich podniesionych argumentów, jeżeli przedstawia fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 11 stycznia 2007 r., Technische Glaswerke Ilmenau/Komisja, C‑404/04 P, niepublikowany, EU:C:2007:6, pkt 30). Autor aktu nie musi bowiem odnosić się w nim do oczywiście drugoplanowych kwestii ani uprzedzać możliwych zastrzeżeń (wyrok z dnia 25 października 2005 r., Niemcy i Dania/Komisja, C‑465/02 i C‑466/02, EU:C:2005:636, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo).

191    Otóż w pkt 172 i 174 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, że Fakro powołało się na istnienie czterech form dyskryminacji między dystrybutorami, w tym trzech form, w odniesieniu do których Sąd stwierdził, że nie były one przedmiotem szczegółowej analizy w spornej decyzji. Zauważył również, że zdaniem Komisji zarzuty dotyczące tych trzech pierwszych form dyskryminacji stanowią drugorzędne aspekty, które nie mają znaczenia dla jej oceny, i że Fakro nie przedstawiło wystarczających dowodów na ich poparcie. W tym względzie Sąd uznał, że Fakro ograniczyło się przed Sądem do wskazania w sposób bardzo ogólny tych podnoszonych form dyskryminacji oraz że w związku z tym nie przedstawiło ono dowodów pozwalających na stwierdzenie, że zastrzeżenia dotyczące tych trzech form dyskryminacji mają zasadnicze znaczenie w systematyce spornej decyzji. Wobec tego Sąd oddalił zastrzeżenie dotyczące braku uzasadnienia tej decyzji, nie naruszając przy tym art. 296 TFUE.

192    W ramach odwołania będącego przedmiotem niniejszego postępowania Fakro ogranicza się do twierdzenia, że wspomniane trzy formy dyskryminacji nie miały drugorzędnego znaczenia dla systematyki tej decyzji, co uzasadnia wyłącznie tym, że Komisja przedstawiła przed Sądem długą odpowiedź w tym względzie. Jednak takie twierdzenie, które nie przedstawia powodów, dla których trzy sporne formy dyskryminacji miałyby same w sobie mieć takie znaczenie, nie pozwala wykazać, że Sąd naruszył prawo.

193    Wobec tego należy oddalić zastrzeżenie drugie zarzutu czwartego jako bezzasadne, bez konieczności orzekania w przedmiocie możliwości zastosowania wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala (C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 167) do okoliczności niniejszej sprawy.

194    Z powyższego wynika, że zarzut czwarty należy oddalić.

195    W świetle całości powyższych rozważań, jako że żaden z zarzutów podniesionych w rozpatrywanym odwołaniu nie został uwzględniony, należy oddalić to odwołanie w całości.

 W przedmiocie kosztów

196    Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

197    Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie Fakro kosztami postępowania, a spółka ta przegrała sprawę, należy obciążyć je, poza jego własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Komisję.

198    Zgodnie z art. 184 § 4 tego samego regulaminu interwenient w pierwszej instancji, który nie wniósł odwołania, nie może zostać obciążony kosztami w postępowaniu odwoławczym, chyba że brał udział w postępowaniu przed Trybunałem na etapie pisemnym lub ustnym. Jeżeli interwenient taki brał udział w postępowaniu, Trybunał może zdecydować, że pokryje on własne koszty.

199    W niniejszej sprawie, jako że Rzeczpospolita Polska, interwenient w pierwszej instancji, nie będąc autorem odwołania, brała udział w postępowaniu przed Trybunałem, należy zgodnie z tym przepisem zdecydować, że pokryje ona własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (dziewiąta izba) orzeka, co następuje:

1)      Odwołanie zostaje oddalone.

2)      Fakro sp. z o.o. zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)      Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 czerwca 2022 r.

*      Język postępowania: polski.